Rollercoaster

Rollercoaster

Waarom zolang geen blog?
En dan is het zomaar ineens dik 2,5 jaar geleden dat ik de laatste blog heb geschreven, terwijl ik daarin juist aankondigde de schrijfdraad weer op te willen pakken. Natuurlijk speelt gemakzucht ook een rol maar de afgelopen 2,5 jaar waren ook wel een rollercoaster.

Afscheid van de collega.
Om te beginnen had mijn collega Maria een half jaar eerder besloten te stoppen met haar werkzaamheden voor Corridor om meer tijd met de kleinkinderen door te kunnen brengen. Dat is heel goed te begrijpen want er kwamen er steeds meer bij en ze wonen lekker dicht in de buurt. Het zoeken naar een alternatief kost zeker tijd en energie maar is heel goed gelukt in de vorm van twee kanjers van invallers in tijden van grote drukte en vakantie. Het zijn geworden Herma van Zalk en Katinka Kremer. Meerdere families hebben naar volle tevredenheid al kennis met hen mogen maken.

Corona.
En toen brak corona uit. Eerst in China waar onze oudste zoon Jan woonde met zijn familie.
Lockdowns, agressie naar buitenlanders, scholen gesloten, onzekerheid over wel of niet in Shanghai blijven of terug naar Nederland komen met drie kleine kinderen. Na de zoveelste lockdown, met bedreigingen, uiteindelijk halsoverkop naar Nederland. Hier was geen huurhuis meer vrij, zelfs niet op vakantieparken omdat ook hier in de tussentijd corona was uitgebroken en de Nederlanders massaal in eigen land vakantie vierden. Wij hebben het heel gezellig gehad bij mij in huis en zij hebben hun eigen weg weer gevonden maar het was wel een hectische en spannende tijd.

In de tussentijd stegen ook in Nederland het aantal besmettingen, ziekenhuisopnamen en overlijden ten gevolge van corona. Met name in 2020 waren er ook voor Corridor een recordaantal uitvaarten. Dat betekende heel hard werken (gelukkig mocht je toch  niet reizen!), veel hartverscheurende taferelen, veel beperkingen, veranderde eisen, creatieve oplossingen en ook angst voor je eigen veiligheid en die van de families die je, in tijden van een snotneus, zeker niet wilde besmetten.

Rollercoaster heeft geholpen.
Misschien heeft alle drukte van hierboven me wel geholpen met het rouwen na het overlijden van mijn echtgenoot Anton. Het verdriet, het gemis en de pijn kun je niet wegstoppen. Het wordt minder scherp en minder frequent maar het kan me nog zomaar onverwachts overvallen. Het zwiept je van je sokkel.
Maar ik kan en wil niet naast m'n sokkel blijven liggen. Drukte slokt je aandacht op, zeker als je andere mensen kunt helpen. Dat geeft afleiding en compenseert ten goede.
Als ik terugkijk op de afgelopen 2,5 jaar is er met vallen en opstaan veel ontwikkeld en veranderd. Ook in relaties. Mensen die een partner hebben verloren of van wie de partner ernstig ziek is, zullen misschien herkennen dat een vrouw alleen, niet meer overal welkom is, om welke reden dan ook.
Maar er zijn ook relaties geïntensiveerd en er zijn nieuwe bijgekomen. Het leven rolt zich verder uit met steeds meer plezier en plannen.
Ook het verzorgen van uitvaarten gaat verder. Het is steeds weer fantastisch om te ervaren dat je een steun kunt zijn voor families die verwacht of onverwacht te maken krijgen met de dood. Ik hoop dat ik dit nog een mooie tijd mag blijven doen.