Een jaar van rouw

Een jaar van rouw.
Het is nu een jaar geleden dat mijn man Anton is overleden.
Als Corridor uitvaartverzorging schreven we met regelmaat een nieuwe blog op de website over onze ervaringen. Maar als je het als uitvaartverzorger zelf overkomt dat de dood zo dichtbij komt, ben je ook maar gewoon een kwetsbaar mens. Dan lukt het allemaal niet meer zo. Nu wil ik die schrijf-draad toch weer op gaan pakken maar dat kan eigenlijk alleen maar door eerst te vertellen over de ervaringen van het afgelopen jaar. Anders zou het gevoelsmatig lijken alsof het niet gebeurd is.

Plotselinge dood.
Anton is, na een zwaar ziekbed van 6 weken overleden aan malaria tropica. Al die weken hebben onze kinderen en ik hoop gehouden op herstel. Ondanks alle machteloosheid en wanhoop konden we ons niet voorstellen dat die rot mug zo'n reus zou kunnen vellen. Bovendien waren er organen die langzaam weer wat herstelden, maar zijn hersenen waren zwaar aangetast door de parasiet. Anton bleef in coma. En toen maakte een hartaanval ineens duidelijk dat zijn lichaam niet verder kon.

Hoe overleef ik dit?
En dan ineens staat de wereld stil. Intens verdriet en een gevoel van verlamming en verdoving. Je zintuigen lijken het ineens ook maar half te doen. Maar juist in die staat van totale ellende, slechte concentratie en conditie, moet je eindeloos veel beslissingen gaan nemen. Want de uitvaart moet direct geregeld worden. En heel snel daarna vragen de afwikkeling van de erfenis en de administratie om aandacht. Vanaf dag 1 moest ik bovendien de taken aan gaan leren die Anton altijd deed. Meerdere keren heb ik me afgevraagd: hoe overleef ik dit?

Veerkracht.
Na 65 jaar in het leven heb ik natuurlijk vaker ervaren dat een mens onvoorstelbaar veerkrachtig is.
En dat gold ook toen de meest dierbare mens in mijn leven bij me wegviel. Aan de ene kant voelt het alsof je eigen leven wegvalt, je kromt je rug van intens verdriet en de tranen komen uit je tenen. Maar aan de andere kant valt, tot je stomme verbazing, de krant gewoon weer in de bus en krijg je op een gegeven moment honger. Kortom: het leven nodigt je uit om weer mee te doen.

Medemenselijkheid.
Maar je bent niets zonder de liefde, de aandacht en de aanwezigheid van lieve mensen om je heen. Ik heb nooit eerder zo duidelijk gevoeld dat je je gedragen kunt voelen door familie, vrienden  en mede-polderbewoners. Kwam iemand even een dikke knuffel geven, een ander deed een aanbod om een keer m'n boodschappen te doen. Dan was er weer een uitnodiging om te komen eten of stond er zomaar ineens een taart op de stoep van een lieve dorpsgenoot. Wat een leerles in medemenselijkheid, wat hebben die mensen me allemaal geholpen, daar kan ik niet dankbaar genoeg voor zijn.

Humor.
De eerste keer dat ik na maanden weer eens heel hard moest lachen, kwam door een herinnering aan Anton. Ik haalde de post uit de bus en herinnerde me ineens dat ik al een hele tijd geen brief meer van de Rijksdienst voor Wegverkeer (RDW) had gekregen. Anton kreeg die nogal regelmatig voor te hard rijden of door "donkergroen" rijden. "Ha ha, ze zullen hem wel missen daar, dacht ik, "ze zijn hun wekelijkse inkomen kwijt!" En zo, met humor, de herinneringen aan al het positieve wat we samen gedeeld hebben, me laven aan mensen die er voor me zijn, kwam ik weer in mijn kracht.
Langzamerhand kon ik het prachtige uitvaartwerk weer oppakken.

Een jaar later.
Er is zoveel gebeurd in het afgelopen jaar, emotioneel en praktisch. Een zwaar jaar van vallen en opstaan, van afzondering zoeken en gesteund willen worden. Van opnieuw beleven, uitzoeken, afwerken en opruimen. Van mezelf weer ontdekken, zonder die ander. Maar ik ben weer sterker, heb de krochten van het leven leren kennen. Ik kan daardoor nog meer invoelen wat mensen in rouw meemaken... Ook begrijpen dat ze soms geen beslissingen kunnen nemen. Of onredelijk kunnen zijn, want dat was ik zelf ook. Mijn dierbare Anton zal in gedachten altijd bij me zijn. Maar ik weet ook dat hij niets liever had gewild dan dat ik doorga en weer vol in het leven ga staan. En dat ben ik ook van plan.

Corrie van Vilsteren.